160 - Ὁ ἀντισημιτισμὸς τοῦ Μάρξ

                                            160 - Ὁ ἀντισημιτισμὸς τοῦ Μάρξ

(Ὁ Μὰρξ ἦταν ἑβραῖος καὶ πολλοὶ ἑβραῖοι στὴν Δύση ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν κοινωνικὴ μαρξιστικὴ ἐπανάσταση. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ στὸν συντηρητικὸ χῶρο ἡ μαρξιστικὴ ἐπανάσταση  ἐθεωρήθη ὡς μία ἑβραϊκὴ συνωμοσία καὶ ὑπῆρξε μεγάλη δυσκολία νὰ κατανοηθῇ γιατὶ, μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, τὸ μαρξιστικὸ σοβιετικὸ καθεστὼς εἶχε ἐξελιχθῆ, πρὸ τοῦ θανάτου τοῦ Στάλιν τὸ 1953, σὲ μία ἀνθεβραϊκὴ κοινωνία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὁ ὑπαρξισμὸς τοῦ Σὰρτρ ἐθεωρήθη ἕως καὶ μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὡς μία ἀντικομμουνιστικὴ καὶ φασιστικὴ ἰδεολογία ἡ ὁποία ἠδύνατο συνεπῶς νὰ ἐξελιχθῆ κανονικὰ σὲ ἀντισημιτισμό. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἀργότερα ὁ Σὰρτρ προσεχώρησε στὸν μαρξισμό, τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα Γαλλίας ἐκράτησε μία θέση δυσπιστίας πρὸς αὐτὸν καὶ τὸν ἐθεώρησε σωστὰ ὡς τὴν ἔκφραση ἑνὸς ὑπαρξιστικοῦ ἀναρχισμοῦ ποὺ ἔβαζε στὸ ἴδιο τσουβάλι τὸ New Age, τὸν φεμινισμό, τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὴν περιβαλλοντολογία καὶ τὴν ἀτομικὴ τρομοκρατικὴ δράση, μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ἐλευθεριάζοντα ἀντικομμουνισμὸ τοῦ γαλλικοῦ Μάη τοῦ 1968. Ἐδῶ θὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν μελέτη μας στὴν στάση τῶν Μὰρξ καὶ Σὰρτρ ἔναντι τῶν ἑβραίων ποὺ ἀνατρέπουν τελείως τὶς μέχρι τοῦδε  ἀντιλήψεις ἐπὶ τοῦ θέματος)

Τὸ παρακάτω κείμενο εἶναι τὸ τμῆμα ποὺ ἀφορᾷ τὸν Μὰρξ τῆς μελέτης μου ποὺ ἐδημοσιεύθη ὑπὸ τὸν τίτλο, "Ὁ ἀντισημιτισμὸς τοῦ Μὰρξ καὶ τὸ φιλοεβραϊκὸ New Age τοῦ Σάρτρ"  στὸ τριμηνιαῖο μου περιοδικό "Ἐνδιάμεση Περιοχή", τεῦχος 38, χειμῶνας 2005-2006, σσ. 3-10.

Τὸ βιβλίο τοῦ Μὰρξ, Τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα

Ὁ  παπποὺς   τοῦ    Κὰρλ   Μὰρξ    ἦταν   ἕνας  Γερμανὸς ἑβραῖος ραββῖνος. Ὁ πατέρας τοῦ Μὰρξ ὁ ὁποῖος ὠνομάζετο Hirschel (1782-1838) καὶ ἦταν δικηγόρος ἔγινε προτεστάντης, ἄν καὶ ὁ θεῖος τοῦ Μάρξ, ὁ Σαμουήλ, παρέμεινε ραββῖνος. Ὁ Κὰρλ Μὰρξ ὡς υἱὸς ἀλλαξοπίστου, ἔγινε ὄχι μόνον ἄθεος ἀλλὰ ἀνθεβραῖος, ὅπως τὸ διαπιστώνει κανεὶς σαφῶς ἀπὸ τὸ βιβλίο του, Τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα (1843), στὸ ὁποῖο γράφει: Ὁ  ἑβραῖος "μὲ τὸ νὰ ἀπαιτῇ τὴν ἀπελευθέρωσή του ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ κράτος ζητᾷ στὸ χριστιανικὸ κράτος νὰ ἀπαρνηθῇ τὶς θρησκευτικὲς του προκαταλήψεις. Ἀλλὰ αὐτὸς, ὡς ἐβραῖος, ἀπαρνεῖται ἆραγε τὶς θρησκευτικές του προκαταλήψεις; Πῶς ἔχει λοιπὸν τὸ δικαίωμα νὰ ζητᾶ ἀπὸ τὸν ἄλλο νὰ παραιτηθῆ ἀπὸ τὴν θρησκεία του;" (Karl Marx, La question juive, Paris, 10/18, 1968, σ. 14).

Ὁ Μὰρξ ὡς ἀνθεβραῖος διέφερε ἀπὸ τὸν Χίτλερ τὸν ἀντισημίτη στὸ ἑξῆς: Ὁ πρῶτος ἤθελε νὰ ἐξαφανίση τὸν ἑβραῖο ὡς πολιτισμικό, θρησκευτικὸ καὶ κοινωνικὸ ὄν, ἐνῷ ὁ Χίτλερ ἤθελε νὰ τὸν ἐξαφανίση ὡς βιολογικὸ ὄν. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἕνας ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι θρησκευτικὰ ἑβραῖος, ὁ Μὰρξ τὸν ἀποδέχεται, διότι μὲ τὶς σάρκες του ἠμπορεῖ νὰ φτειάξῃ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἀρεσκείας του, ἐνῷ γιὰ τὸν Χίτλερ οἱ σάρκες τοῦ πρώην ἑβραίου παραμένουν μολυσμένες βιολογικὰ ἀπὸ τὴν ἑβραϊκή του οὐσία καὶ συνεπῶς πρέπει νὰ ἐξαφανισθῇ βιολογικά. Ὁ Χίτλερ ἐπρέσβευε ὅτι οἱ ἑβραῖοι δὲν δύνανται νὰ γίνουν Ἄριοι, ἔστω καὶ ἄν ἐβαπτίζοντο χριστιανοί. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Μὰρξ ἐπιζητεῖ τὴν ἐθνοκτονία ἐνῷ ὁ Χίτλερ θέλει τὴν γενοκτονία.

Ὁ Μὰρξ στὴν πραγματεία του, ἀπαντᾷ στὸν πρώην καθηγητή του τῆς Θεολογίας στὸ Βερολῖνο, στὰ χρόνια 1836-1840, τὸν προτεστάντη Bruno Bauer: "Ἄς δοῦμε τὸν πραγματικὸ ἑβραῖο· ὄχι τὸν ἑβραῖο τοῦ Σαββάτου -ὅπως τὸ κάνει ὁ Μπάουερ- ἀλλὰ τὸν καθημερινὸ ἑβραῖο. Μὴ ψάχνωμε τὸ μυστικὸ τοῦ ἑβραίου μέσα στὴν θρησκεία του ἀλλὰ νὰ ψάξωμε τὸ μυστικὸ τῆς θρησκείας μέσα στὸν πραγματικὸ ἑβραῖο. Ποία εἶναι ἡ ἀνίερη οὐσία τοῦ ἑβραίου; Ἡ πρακτικὴ ἀνάγκη, ἡ προσωπικὴ χρησιμότης. Ποία εἶναι ἡ βέβηλη  λατρεία τοῦ ἑβραίου; Τὸ ἐμπόριο. Ποῖος εἶναι ὁ βέβηλος Θεός του; Τὸ χρῆμα. Λοιπόν, ὅταν ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὸ ἐμπόριο καὶ τὸ χρῆμα, συνεπῶς   ἀπὸ   τὸν  πραγματικὸ  καὶ  πρακτικὸ ἑβραϊσμό, ἡ σημερινὴ ἐποχὴ θὰ ἀπελευθερωθῆ ἡ ἴδια. Μία ὀργάνωση τῆς κοινωνίας ποὺ θὰ καταργοῦσε τοὺς ἀναγκαίους ὅρους τῆς ἐμπορικῆς συναλλαγῆς, καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν δυνατότητα τοῦ ἐμπορίου, θὰ καθιστοῦσε τὴν ὕπαρξη τοῦ ἑβραίου ἀδύνατη"(σ. 49).

Οἱ ἐπικριτὲς στὴν σημερινή κοινωνία ποὺ ἐξεγείρονται κατὰ τοῦ ἀντισημιτισμοῦ καὶ θὰ ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀπαγορεύσουν τὸ θεατρικὸ ἔργο τοῦ Σαίξπηρ, Ὁ ἔμπορος τῆς Βενετίας, ποὺ ἔγραψε τὸ 1594 καὶ ποὺ παρουσιάζει τὸν ἀνέντιμο ἑβραῖο Σάϊλοκ, εἶναι συχνὰ μαρξιστὲς οἱ ἴδιοι! Ἕνας μαρξιστὴς ὅμως ἀποδέχεται τὸ σύνολο τοῦ ἔργου τοῦ Μὰρξ καὶ ἡ ἀνθεβραϊκή του θέση εἶναι τόσο καθαρὴ ποὺ δὲν ἀφήνει περιθώρια γιὰ ἑρμηνεία. Ὁ Μὰρξ ἐχειροκρότει τὴν εἰκόνα τοῦ ἑβραίου ποὺ ἔδιδε ὁ Σαίξπηρ καὶ κατεδίκαζε συλλήβδην τὸν καπιταλισμὸ καὶ τὸν συνεργό του τὸν ἑβραῖο. Πράγματι, ὁ τοκογλύφος Σάϊλοκ ἀπαιτεῖ τὴν σάρκα τοῦ ὀφειλέτη του ἐὰν αὐτὸς ἀδυνατῆ νὰ πληρώση. Ἡ τιμωρία του εἶναι παραδειγματική. Ὁ δόγης κατάσχει τὴν περιουσία τοῦ Σάϊλοκ πρὸς ὄφελος τῆς Βενετίας καὶ τοῦ ὀφειλέτου καὶ τὸν ἐκδιώκει ἀπὸ τὴν πόλη.

Βεβαίως θὰ ἠμπορούσαμε νὰ ξεκινήσουμε μία εἰς βάθος ψυχανάλυση τοῦ Μὰρξ γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο αὐτοαναιρεῖται ὡς ἑβραῖος. Ἀλλὰ γνωρίζουμε πὼς δὲν πρόκειται γιὰ πρωτόγνωρο φαινόμενο. Πολλοὶ ἑβραῖοι στὴν διάρκεια τῆς Ἱστορίας ἠρνήθησαν τὸν ἑαυτό τους. Ἀντισημῖτες ὅπως ἦσαν ὁ Βάγνερ καὶ ὁ Χίτλερ εἶχαν ἑβραϊκὲς καταβολές. Πάντως, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ὁ Μάρξ, ἄν καὶ βιολογικὰ ἑβραῖος, σώζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν βιολογικὴ ἐξαφάνιση στὴν ὁποῖα θὰ τὸν εἶχε ὑποβάλει ὁ Χίτλερ στὰ κρεματόρια, καταστρέφοντας τελείως τὴν κοινωνικὴ ἑβραϊκὴ του οὐσία καὶ ἔτσι σώζοντας ἀπὸ τὸν ἑβραϊσμὸ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία. Διὰ τοῦτο καὶ προσθέτει: "Ἡ κοινωνικὴ ἀπελευθέρωση τοῦ ἑβραίου εἶναι καὶ ἡ ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὸν ἑβραϊσμό" (σ. 56).

Σὲ οἱαδήποτε χώρα ἐὰν σήμερα κάποιος ἱσχυρισθῆ ὅτι ὁ ἑβραῖος διοικεῖ τὸν κόσμο μέσῳ τοῦ χρήματος καὶ τῶν τραπεζῶν καὶ ὅτι ἀντιπροσωπεύει μία παγκόσμια δύναμη, σίγουρα θὰ κατηγορηθῇ ὅτι διαδίδει "φιλολογία μίσους" καὶ θὰ εἶναι ὑπόλογος στὴν δικαιοσύνη τῆς χώρας του, εἰδικὰ στὴν Δύση ὅπου ὑπὸ τὴν πίεση τοῦ ἑβραϊκοῦ στοιχείου σχεδὸν ὅλα τὰ κράτη ἔχουν συμπεριλάβει στὴν νομοθεσία τους ἀπαγόρευση τῆς λεγομένης ἀπὸ τοὺς Ἀγγλοσάξωνες hate literature, στὴν οὐσία ἀπαγόρευση οἱασδήποτε κριτικῆς εἰς βάθος κατὰ τῶν ἑβραίων (καὶ δευτερευόντως κατὰ τῶν μαύρων καὶ τῶν ὁμοφυλοφίλων) ἀλλὰ περιέργως ὄχι κατὰ τῶν Ἑλλήνων, τῶν Γάλλων, τῶν Ἀράβων, τῶν ῥωμαιοκαθολικῶν ἤ τῶν ἑλληνορθοδόξων, τῶν μουσουλμάνων κλπ. Κάτι τέτοιο συνέβει μὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους Γάλλους διανοουμένους, τὸν Roger Garaudy, τὸν ὁποῖο ἡ γαλλικὴ δικαιοσύνη καὶ ὁ γαλλικὸς τύπος ἐξευτέλισαν, ἀμφισβητῶντας ἀκόμη καὶ τὴν ἐπιστημονική του ἰδιότητα, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἔκδοση, τὸ 1996, τοῦ βιβλίου του Les mythes fondateurs de la politique israélienne ("Οἱ ἱδρυτικοὶ μῦθοι τῆς ἰσραηλινῆς πολιτικῆς"). Ὁ περίφημος αὐτὸς πανεπιστημιακὸς φιλόσοφος εἶχε γίνει γνωστὸς μὲ τὴν διδακτορική του διατριβὴ στὴν Σορβόννη, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο Le matérialisme dialectique ("ὁ διαλεκτικὸς ὑλισμός") , ἡ ὁποία εἶχε σημαδεύσει τὴν γαλλικὴ ἐπιστημονικὴ σκέψη. Ἦταν σὰν νὰ εἴχαμε ἀρνηθῆ τὴν ἀξία τοῦ Σαίξπηρ ὡς συγγραφέως μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ἦταν ἀντισημίτης.

Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν πρωθυπουργὸ ἐπὶ 22 ὁλόκληρα χρόνια τῆς Μαλαισίας (ἀπὸ τὸ 1981) τὸν Dr. Mahathir Mohamad. Πράγματι, στὶς 16 Ὀκτωβρίου 2003, σὲ λόγο του εἶπε: "Σήμερα  οἱ ἑβραῖοι διοικοῦν τὸν κόσμο μέσῳ πληρεξουσίου. Βάζουν ἄλλους νὰ πολεμοῦν καὶ νὰ πεθαίνουν γι'αὐτούς... Ἔχουν τώρα ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους τὰ πλέον ἰσχυρὰ κράτη καὶ αὐτὴ ἡ μικροσκοπικὴ κοινωνία ἔχει γίνει παγκοσμία δύναμις". Καὶ οἱ Ἄγγλοι, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου τῆς Κριμαίας κατὰ τῶν Ρώσων, τὸ 1854, ἐχρησιμοποίησαν τὰ κορμιὰ τῶν γαλλικῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὰ βρεταννικὰ συμφέροντα. Στὸν ΙΓ΄ αἰῶνα οἱ Βενετοὶ ἐχρηματοδότησαν τὴν Τετάρτη Σταυροφορία κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας τὸ ἄνθος τῶν Γάλλων ἱπποτῶν ἐξηφανίσθη στὸν πόλεμο γιὰ νὰ ἐπιτραπῇ στὴν μικροσκοπικὴ Δημοκρατία τῶν Δόγηδων νὰ ἀρπάξη τὰ πλούτη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ νὰ μεταφέρη ὅλο τὸ χρυσὸ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν Βενετία. Εἶναι αὐτονόητο  ὅτι ὁ ἱστορικὸς ἔχει τὴν  ὑποχρέωση νὰ παρουσιάσῃ καὶ νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴν Ἱστορία, ἔστω καὶ ἄν μερικὲς φορὲς κάνει λάθη, χωρὶς ὅμως νὰ κατηγορηθῇ ὅτι εἶναι ἐχθρὸς τῆς Ἀγγλίας ἤ τῆς Βενετίας!

Μόλις ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Μαλαισίας ἐτελείωσε τὸν λόγο του, στὴν Ἀμερική, στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Αὐστραλία, πολιτικοὶ καὶ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως ἐξεσηκώθησαν κατηγορῶντας τον γιὰ ἀντισημιτισμό, κάτι ποὺ ἀπεδείκνυε πὼς ἡ διαπίστωσή του ἦταν σωστή.  Ὅμως, ἐὰν εἶχε εἰπῆ τὸ ἴδιο γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἤ τοὺς Ἰταλούς, οὐδεὶς στὴν Δύση θὰ διεμαρτύρετο, ἁπλῶς διότι οἱ ὁμάδες πιέσεως στὴν Οὐασιγκτῶνα, στὴν Ἑλλάδα ἤ τὴν Ἰταλία εἶναι  -καὶ δυστυχῶς γι' αὐτές-  πολὺ ὀλιγώτερο ἰσχυρὲς ἀπὸ τὶς ἰσραηλινές.

Καιρὸς εἶναι γιὰ τοὺς μαρξιστὲς νὰ ἐπανορθώσουν τὰ πράγματα· διότι 160 χρόνια ἐνωρίτερα ὁ ἑβραῖος Μὰρξ εἶχε γράψει στὸ σχετικὸ βιβλίο του ἀκόμη χειρότερα λόγια γιὰ τὸν λαό του: "Ὁ ἐβραῖος ἀπηλευθερώθη μὲ ἑβραϊκὸ τρόπο, ὄχι μόνον θέτοντας ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὴν ἀγορὰ τοῦ χρήματος ἀλλὰ καὶ διότι χάριν αὐτοῦ καὶ διὰ μέσου αὐτοῦ, τὸ χρῆμα ἔγινε μία παγκοσμία δύναμις καὶ τὸ πρακτικὸ μυαλὸ τῶν ἑβραίων ἔγινε τὸ πρακτικὸ μυαλὸ τῶν χριστιανικῶν λαῶν. Οἱ ἑβραῖοι ἀπηλευθερώθησαν στὸ σημεῖο ποὺ οἱ χριστιανοὶ ἔγιναν ἑβραῖοι... Ἡ οὐσιαστικὴ κυριαρχία τοῦ ἰουδαϊσμοῦ ἐπὶ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἐπῆρε στὴν Βόρειο Ἀμερικὴ μίαν φυσικὴ ἔκφραση ἀπολύτως σαφῆ: ἡ ἀναγγελία τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ θρησκευτικὸ κήρυγμα, μετετράπησαν σὲ ἐμπορικὸ προϊόν"(σ.50-51). 

Αὐτὴ ἡ περίεργη παρατήρηση ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔγιναν ἑβραῖοι, δηλαδὴ ὅτι τὰ ἐλαττώματα τῶν ἑβραίων ἐξέβαψαν ἐπὶ τῶν χριστιανῶν καὶ συνεπῶς ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔγιναν ἕνα μὲ τοὺς ἑβραίους, ἀφορᾷ μόνον τοὺς προτεστάντες ἀγγλοσάξωνες, ἕνα κρᾶμα ποὺ τὸ εἶχε ἐπίσης διαπιστώσει ὁ ἑβραῖος Βενιαμὴν Ντισραέλι, ὁ ὁποῖος εἶχε γίνει ἀγγλικανὸς καὶ ὁ ὁποῖος ἔζησε τὴν ἰδία ἐποχὴ μὲ τὸν Μάρξ. Ὁ Μὰρξ ἐξηγεῖ: "Οἱ θρησκευτικοὶ καὶ πολιτικῶς ἐλεύθεροι κάτοικοι τῆς Νέας Ἀγγλίας, μᾶς λέγει φέρ' εἰπεῖν ὁ συνταγματάρχης Χάμιλτον, εἶναι ἕνα εἶδος Λαοκόωνος ποὺ δὲν κάνει τὴν παραμικρὴ προσπάθεια γιὰ νὰ ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὰ φίδια ποὺ τὸν περισφίγγουν. Ὁ Μαμμωνὰς εἶναι τὸ εἴδωλό τους ποὺ λατρεύουν ὄχι μόνον μὲ τὰ χείλη τους ἀλλὰ μὲ ὅλην τὴν δύναμη τοῦ κορμιοῦ τους καὶ τοῦ μυαλοῦ τους. Ἡ γῆ εἶναι γι' αὐτοὺς μόνον ἕνα χρηματιστήριο καὶ εἶναι πεπεισμένοι πὼς δὲν ἔχουν ἄλλον προορισμὸ σ' αὐτὸν τὸν κόσμο ἀπὸ τοῦ νὰ γίνουν πλουσιώτεροι ἀπὸ τοὺς γείτονές τους. Τὸ ἐμπόριο κατεβρόχθισε ὅλες τὶς σκέψεις τους" (σ. 50-51). 

Ὁ Ἄγγλος πρωθυπουργὸς τό 1868, ὁ Ντισραέλι ποὺ ἔγινε λόρδος Beaconsfield (1804-1881), τὸν ὁποῖον ὁ πατέρας του εἶχε κάνει ἀγγλικανὸ χριστιανό σἐ ἡλικία 13 ἐτῶν, κάτι ποὺ τοῦ ἐπέτρεψε νὰ σταδιοδρομήση στὴν πολιτική, ἐφ'ὅσον ἡ χειραφέτηση τῶν ἑβραίων στὴν Μεγάλη Βρεταννία ἐπετεύχθη μόνον τὸ 1858, ἦταν καὶ μυθιστοριογράφος. Τὸ 1844-46, δηλαδὴ ἕνα χρόνο μετὰ τὴν συγγραφὴ  τοῦ βιβλίου τοῦ Μὰρξ γιὰ τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα,  ὁ Ντισραέλι ἔγραψε τρία μυθιστορήματα ὑπὸ μορφὴν τριλογίας μὲ τοὺς ἑξῆς τίτλους, Coningsby, Sybil καὶ Tancred, βασισμένα σὲ   ἕνα ταξίδι ποὺ εἶχε κάνει στὴν Παλαιστίνη  τὸ 1831. Ὑπεστήριζε αὐτὸ ποὺ ὠνόμαζε τὴν ἑβραϊκὴ φυλὴ ἡ ὁποία εἶχε ἐμπλουτίσει  τὸν χριστιανισμό: "Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ὁ τέλειος ἑβραϊσμός", ἔγραφε. Προσέθετε πὼς  ὁ ἑβραϊσμὸς ἦταν μία κυρία πηγὴ τοῦ βρεταννικοῦ πολιτισμοῦ. Καὶ ἐσυνέχιζε λέγοντας πὼς ὁ μεγάλος ἐχθρὸς τῶν Σημιτῶν ἦσαν οἱ Γάλλοι.

Ἡ στενὴ σχέση μεταξὺ τοῦ ἑβραίου καὶ τοῦ Ἀμερικανοῦ ἐκφράζεται ὡς ἑξῆς ἀπὸ τὸν Μάρξ: "Ἡ ἀναμφισβήτητη ὑπεροχὴ τοῦ ἑβραϊσμοῦ ἐπὶ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἐπῆρε στὴν Βόρειο Ἀμερικὴ αὐτὴν τὴν φυσικὴ καὶ ἀπολύτως καθαρή ἔκφραση: ἡ ἀναγγελία τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ θρησκευτικὸ κήρυγμα, μετετράπησαν σὲ ἐμπορικὸ προϊόν...Στὰ μάτια πολλῶν ἡ ἱεροσύνη εἶναι μία πραγματικὴ βιομηχανικὴ σταδιοδρομία" (σ.51). Ὁ  Μὰρξ  θεωρεῖ πὼς  ἡ  παγκοσμία καπιταλιστικὴ κοινωνία εἶναι μία ἑβραϊκὴ κοινωνία: "Εἶναι ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὰ ἰδικά της σπλάχνα ποὺ  ἡ ἑβραϊκὴ κοινωνία ἀναπαράγει συνεχῶς τὸν ἑβραῖο"(σ. 52). Ἐξευτελίζει δὲ καὶ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ποὺ εἶναι κοινὸ κτῆμα μὲ τὸν χριστιανισμό, παρατηρῶντας: "Ποία ἦταν ἡ βάση τῆς ἑβραϊκῆς θρησκείας; Ἡ πρακτικὴ ἀνάγκη, ὁ ἐγωϊσμός... Τὸ χρῆμα εἶναι ὁ φθονερὸς θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ἔναντι τοῦ ὁποίου οὐδεὶς ἄλλος θεὸς δύναται νὰ ὑπάρξη... Ὁ θεὸς τῶν ἑβραίων ἐκκοσμικεύθη καὶ ἔγινε ὁ παγκόσμιος θεός. Τὸ συνάλλαγμα, ἰδοὺ ὁ πραγματικὸς θεὸς τοῦ ἑβραίου. Ὁ θεός του εἶναι μία ἀπατηλὴ συναλλαγματικὴ... Αὐτὸ ποὺ περιέχεται στὴν ἑβραϊκὴ θρησκεία σὲ ἀφηρημένη μορφή, ἡ περιφρόνηση τῆς θεωρίας, τῆς τέχνης, τῆς ἱστορίας, τοῦ ἀνθρώπου ὡς αὐτοσκοπός, εἶναι ἡ πραγματικὴ καὶ ἐνσυνείδητη ἄποψη, ἡ ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ χρήματος...Ἡ γυναῖκα μετατρέπεται σὲ ἐμπόρευμα. ἡ χιμαιρικὴ ἐθνότης τοῦ ἑβραίου εἶναι ἡ ἐθνότης τοῦ ἐμπόρου, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ χρήματος... Ὁ ἰουδαϊσμὸς δὲν ἠμποροῦσε νὰ δημιουργήσῃ ἕναν νέο κόσμο. Τὸ μόνο ποὺ ἠδυνήθη νὰ κάνη ἦταν νὰ φέρη μέσα στὸν χῶρο τῆς ἐπιρροῆς του ὅλες τὶς ἄλλες δημιουργίες... Τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἰουδαϊσμοῦ εἶναι ἡ τελειότης τῆς ἀστικῆς κοινωνίας ἀλλὰ ἡ ἀστικὴ κοινωνία δὲν δύναται νὰ φθάση στὴν τελειότητά της παρὰ μόνον στὸν χριστιανικὸ κόσμο... Ὁ χριστιανισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸν ἰουδαϊσμὸ καὶ κατήντησε νὰ ἐπανέλθη στὸν ίουδαϊσμό. Ἐξ ὁρισμοῦ, ὁ χριστιανὸς εἶναι ὁ ἑβραῖος ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν θεωρία. Συνεπῶς ὁ ἑβραῖος εἶναι ὁ πρακτικὸς χριστιανός· καὶ ὁ πρακτικὸς χριστιανὸς ἐπανέκαμψε στὸν ἰουδαϊσμό" (σ.52-54).

Οἱ μαρξιστὲς προσεπάθησαν νὰ ἀποκρύψουν τὸ φοβερὸ αὐτὸ κείμενο τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ μαρξισμοῦ κατὰ τῶν ἑβραίων διότι ἡ βάση τῆς ἀνθεβραϊκῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ὑπάρχει αὐτούσια στὴν μελέτη αὐτή. Μόνον τὸ προσωπικὸ μῖσος τοῦ Χίτλερ κατὰ τοῦ μαρξισμοῦ, ἐπειδὴ ἡ ἰδεολογία αὐτὴ προωθοῦσε τὴν πάλη τῶν τάξεων, τὸν ἀπέτρεψε νὰ τὸ δώση ὡς ἐγχειρίδιο στὰ τάγματα τῶν SS. Ἐπειδὴ τὰ γραπτὰ τοῦ Μὰρξ εἶχαν τεραστία ἐπιρροὴ στὴν Ἱστορία τοῦ κόσμου στὸν Κ΄ αἰῶνα, ἠμποροῦμε νὰ βεβαιώσουμε ὅτι ἡ ἠθικὴ εὐθύνη τοῦ ἑβραϊκοῦ ὁλοκαυτώματος βαρύνει τοὺς ὤμους του.

Ἀκόμη πιὸ περίεργη μᾶς φαίνεται ἀναδρομικὰ ἡ ἀντιδικία μέχρι ἐξοντώσεως τῶν δύο κλάδων τοῦ σοσιαλιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ ποὺ τελικὰ ὡφέλησε τὸν καπιταλισμό, ὁ ὁποῖος ἐπεβίωσε τῶν δύο θανασίμων ἐχθρῶν του, διχάζοντας τους καὶ καταστρέφοντάς τους τὸν ἕνα μετὰ τὸν ἄλλο, τὸν φασισμὸ τὸ 1945 καὶ τὸν κομμουνισμὸ τὸ 1989. Ἡ ἐντυπωσιακὴ ἐπιστροφὴ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, ὅπου ξανασμίγουν φασισμὸς καὶ κομμουνισμός, θὰ ἔχη ὡς κοινὸ σημεῖο ἀναφορᾶς τὸν ἀνθεβραϊσμὸ τοῦ Μάρξ, πόσο μᾶλλον ποὺ ὁ ἀνθεβραϊσμὸς αὐτὸς ἔχει ἐξαπλωθῆ πλέον σὲ ὅλον τὸν Τρίτο Κόσμο. Ὁ ἀνθεβραϊσμὸς ὅμως εἶναι ἡ ἀχίλλειος πτέρνα τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ καὶ μόνον ἐὰν τὸν ξεπεράση θὰ δυνηθῆ νὰ θριαμβεύση ἐπὶ μακρῶν, διότι καὶ ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Στάλιν τελικῶς ἡττήθησαν λόγῳ ἀντισημιτισμοῦ.

   Δημήτρης Κιτσίκης                         28 Νοεμβρίου 2014

159 - Ἐπιστημονικὸς φασισμὸς ἔναντι οὐτοπικοῦ φασισμοῦ

159 - Ἐπιστημονικὸς φασισμὸς ἔναντι οὐτοπικοῦ φασισμοῦ

Ὑπενθυμίζω ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ βασικὲς ἰδεολογίες τῶν κοινωνιῶν, ἡ κάθε μία ἀπὸ τὶς τρεῖς σχετιζομένη μὲ μία ἀπὸ τὶς τρεῖς βασικὲς κοινωνικὲς τάξεις: Ὁ φιλελευθερισμός, ἰδεολογία τῆς ἀστικῆς (μεγαλοαστικῆς) τάξεως, ὁ σοσιαλισμὸς-κομμουνισμός, ἰδεολογία τῆς ἐργατικῆς τάξεως καὶ τέλος, ὁ φασισμός, ἰδεολογία τῆς μικροαστικῆς τάξεως (τῶν ἀποκαλουμένων μικρομεσαίων ίδιοκτητῶν: ἀγρότες στὴν ὕπαιθρο καὶ μικροἐπιχειρηματίες, μικρομαγαζάτορες στὶς πόλεις). Ὅλοι οἱ ἄλλοι "ισμοί" εἶναι ἁπλῶς παραφυάδες τῶν τριῶν αὐτῶν βασικῶν ἰδεολογιῶν.

Στὸ κλασσικὸ πλέον βιβλίο μου ποὺ φέρει τὸν τίτλο, "Ἡ τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Όρθοδοξία" (ἐκδόσεις Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, 1998) ἔθεσα τὶς βάσεις τοῦ ἐπιστημονικοῦ φασισμοῦ, σὲ σχέση μὲ τὸν οὐτοπικὸ φασισμό, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ὁ Κάρολος Μὰρξ ἔθεσε τὶς βάσεις τοῦ ἐπιστημονικοῦ σοσιαλισμοῦ (κομμουνισμοῦ) σὲ σχέση μὲ τὸν οὐτοπικὸ σοσιαλισμό.

Πράγματι, ὁ οὐτοπικὸς σοσιαλισμὸς ἦταν πολὺ παλαιότερος ἀπὸ αὐτὸν τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος εἰς τὸν ὁποῖο ἀπηυθύνετο ὁ Μάρξ καὶ εἶχε κοινὰ σημεῖα μὲ τὸν οὐτοπικὸ φασισμό. Ἤδη, στὴν Ἀρχαιότητα, πρωταρχικὸ ῥόλο στὴν ἐξάπλωση τῶν οὐτοπικῶν κομμουνιστικῶν ἰδεῶν εἶχε παίξει ἡ φιλοσοφικὴ σχολὴ τῶν Στωϊκῶν, στὸν Γ΄ αἰῶνα π.Χ. ποὺ εἶχε ἱδρύσει ὁ Ζήνων, καταγόμενος ἀπὸ τὸ Κίτιο τῆς Κύπρου (333-264 π.Χ.). Τὴν ἀνθρώπινη κοινότητα τοῦ Ζήνωνος τὴν συνέθεταν οἱ «ἀστασιαστοί», ποὺ δὲν ἐστασίαζαν διότι εἶχαν ἐπιτύχει τὴν ἁρμονία μία ἀταξικῆς κοινωνίας, χωρὶς πλουσίους καὶ πτωχούς, ἐπιστρέφοντας στὴν φυσικὴ κατάσταση τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ τόσο ἐξύμνησε καὶ ἐνοστάλγησε πρὸ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως ὁ Ῥουσσώ. Ὁ Ζήνων ἐξῆρε τὴν ἀρετὴ ὡς τὸ ὑψηλότερο ἀγαθὸ τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἰδέες τοῦ Ζήνωνος δὲν ἦσαν καθόλου περιθωριακές, οὔτε ἀνεφάρμοστες ὅπως ἐπαναλαμβάνεται συχνά. Εἶχαν τεραστία διάδοση στὸν ἑλληνιστικὸ καὶ ῥωμαϊκὸ χῶρο, καὶ ἐπηρέασαν καὶ τὴν ἄνοδο τοῦ χριστιανισμοῦ.

           

Ὁ Ζήνων, παλαιστινιακῆς (φοινικικῆς) προελεύσεως ἦταν ἕνας μεταμελημένος ἔμπορος στὴν δυτικοανατολικὴ γεωπολιτικὴ ἐμπορικὴ παράλληλο τοῦ Αἰγαίου ὁ ὁποῖος κατέληξε στὸν Πειραιᾶ, ἐγνώρισε τὴν σκέψη τοῦ Σωκράτους, ἔζησε ὡς ἀναρχικὸς χίππης καὶ τοῦ ὁποίου ἡ συμπεριφορά ἐξηλίχθη σὲ ἀριστοκρατικὴ, σύνηθες φαινόμενο, στοὺς κομμουνιστές ὅλων τῶν ἐποχῶν (ὅπως ὁ Μάρξ ποὺ ἀπεχθάνετο τὴν ἠλιθιότητα τῆς ἀγροτικῆς ὑπαίθρου). Καταργεῖ τὸ χρῆμα καὶ τὰ δικαστήρια. Ἡ ἰσότης τῶν φύλων ποὺ ἐπροπαγάνδιζε ἔπρεπε νὰ φθάνη μέχρι καὶ τὴν κοινὴ ἐνδυμασία γιὰ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα. Οἱ στωϊκοὶ ὄχι μόνον δὲν ἐπρέσβευαν ἀποχώρηση ἀπὸ τὴν κοινωνία, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐνεπλέκοντο στὴν πολιτικὴ καὶ τὴν ἐπαναστατικὴ δράση γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὴν κοινωνικὴ δομή. Ἡ ἀριστοκρατικὴ ὑφὴ τοῦ οὐτοπικοῦ κομμουνισμοῦ ἐξεφράσθη ἔντονα ὅταν ὁ Ῥωμαῖος αὐτοκράτωρ Μᾶρκος Αὐρήλιος Ἀντωνίνης  συνέγραψε ἕνα ἀπὸ τὰ κλασσικὰ πονήματα τῆς στωϊκῆς φιλοσοφίας. Σημειωτέον ὅτι ὁ Μᾶρκος Αὐρήλιος, ὅπως προηγουμένως καὶ ὁ Ἆγις ὁ Δ΄ τῆς Σπάρτης, ποτὲ δὲν ἠθέλησε πραγματικὰ νὰ βασιλεύση ἄν δὲν ἠμποροῦσε νὰ χρησιμοποιήση τὴν ἰσχύ του γιὰ νὰ πραγματοποιήση τὶς μεταρρυθμίσεις του. Ὁ στωϊκισμὸς τοῦ Ζήνωνος ἦταν μῖγμα κομμουνισμοῦ, ἀναρχισμοῦ καὶ διαρκοῦς ἐπαναστάσεως ποὺ σήμερα θὰ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸν ἐθνικοσοσιαλισμό-φασισμὸ παρὰ στὸν ἐπιστημονικὸ σοσιαλισμὸ τοῦμαρξισμοῦ λενινισμοῦ. Στὸ θέμα τῆς θρησκείας, ὅπως καὶ οἱ ἐθνικοσοσιαλιστές, οἱ στωϊκοὶ δὲν ἦσαν ἄθεοι ἀλλὰ λάτρεις τῆς φύσεως ὑπὸ μορφὴν πανθεϊστικῆς θρησκείας. Τὴν ὑπεράνω δύναμη τὴν ὀνόμαζαν «πῦρ τεχνικόν», δηλαδὴ δημιουργικὸν πῦρ.

Ὁ πνευματικὸς πατέρας τοῦ Ἄγιδος Δ΄, ὁ Σφαῖρος ὁ Βορυσθενίτης ἦταν στωϊκός, συνεπῶς κομμουνιστής. Ἡ ἀριστοκρατικὴ ὑφὴ τῆς κομμουνιστικῆς ἰδεολογίας ἐπαληθεύεται ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ἐπιρροὴ ποὺ ὁ στωϊκισμὸς εἶχε στὴν Ἀλεξάνδρεια ὅταν, τὸ 230 π.Χ. ὁ Πτολεμαῖος Γ΄ ὁ Εὐργέτης προσεκάλεσε τὸν Σφαῖρο στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὁ ὁποῖος καὶ ἐδίδαξε τὴν στωϊκὴ φιλοσοφία στὴν αὐλὴ τοῦ Πτολεμαίου. Ὁ Μὰρξ τὸ 1848 εἶχε ἐντοπίσει ἕναν «φεουδαλικὸ σοσιαλισμὸ» τῶν ἀριστοκρατῶν οἱ ὁποῖοι τὴν νύκτα τῆς 4ης Αὐγούστου 1789 (la nuit du 4 Août), σὲ μία ἔξαρση γενναιοδωρίας μὲ δάκρυα στὰ μάτια, εἶχαν ψηφίσει στὴν γαλλικὴ ἐπαναστατικὴ βουλὴ τὴν πλήρη κατάργηση τῶν προνομοίων τους πρὸς ὄφελος τῶν ἀγροτῶν, ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν ἰδεῶν τῶν φιλοσόφων. Ὁμοίως, ὁ Ἆγις Δ΄, ἐκτὸς τῆς διδασκαλίας τοῦ Λυκούργου, ἔπλεε ἐν μέσῳ ποικίλων κομμουνιστικῶν θεωριῶν τῆς ἐποχῆς του.

Στὸ βιβλίο μου λοιπὸν, "Ἡ τρίτη ἰδεολογία"(δηλαδὴ ὁ φασισμὸς) στὸ κεφάλαιο, "Τὸ φασιστικὸ μοντέλο", παρουσιάζω τὰ γνωστὰ πλέον διεθνῶς 13 σημεῖα (σσ. 239--253) ἰδικῆς μου ἐπινοήσεως (βλέπε Wikipedia, Definitions of Fascism) γιὰ τὰ ὁποῖα τρόπον τινὰ κατέχω τὸ copyright, ποὺ ὁρίζουν τὸν ἐπιστημονικὸ φασισμὸ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν οὐτοπικὸ φασισμό. Εἶναι τελείως ἀνώφελο νὰ ἱσχυρίζεται κανεὶς ὅτι ὑπάρχουν πάμπολλα ξένα βιβλία ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν φασισμό, ἐφ΄ὅσον ἡ ἰδική μου μελέτη ἀνεγνωρίσθη διεθνῶς ὡς μοναδικὴ γιὰ τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἐπιστημονικοῦ φασισμοῦ.

Τὸ πρόβλημα ποὺ παραμένει λοιπὸν εἶναι γιατί, ἐφ'ὅσον ἡ μικροαστικὴ τάξη εἶναι ἡ πολυπληθέστερη στὴν κοινωνία, δὲν ἐπιβάλλεται ὁ φασισμὸς ὡς ὁ πλέον δημοκρατικὸς καὶ ἀντιθέτως συμπιέζεται στὶς συμπληγάδες πέτρες φιλελευθερισμοῦ-κομμουνισμοῦ. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι μέχρι στιγμῆς πουθενὰ δὲν ἐπεβλήθη ὁ ἐπιστημονικὸς φασισμὸς καὶ τὰ φασιστικὰ κινήματα συνεχίζουν νὰ πλέουν στὸν ὠκεανὸ τοῦ οὐτοπικοῦ φασισμοῦ.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                   26 Νοεμβρίου 2014

158 – Μεταξὺ Πινοσετισμοῦ καὶ Ἀνδρεϊσμοῦ: Ἡ ἐλλιπὴς ἰδεολογικὴ κατάρτιση τοῦ Ἕλληνος

158 – Μεταξὺ Πινοσετισμοῦ καὶ Ἀνδρεϊσμοῦ: Ἡ ἐλλιπὴς ἰδεολογικὴ κατάρτιση τοῦ Ἕλληνος

Τελευταῖα στὸν ἑλληνικὸ τύπο ἐπανεμφανίσθη ὁ μῦθος ὅτι μετὰ τὸ 1974 ὁ καραμανλισμὸς καὶ ἰδίως ὁ ἀνδρεϊσμὸς εἶχαν μετατρέψει σὲ Σοβιετία τὴν Ἑλλάδα καὶ μάλιστα ἐδημοσιεύθη καὶ ἑλληνικὴ σημαία μὲ τὸ σφυροδρέπανο στὴν θέση τοῦ σταυροῦ! Πλήρης ἡ ἰδεολογικὴ σύγχυση προερχομένης ἀπὸ τὴν ἀποκαλουμένη λαϊκὴ δεξιά. Εἶναι συνεπῶς σημαντικὸ νὰ βάλουμε τὰ πράγματα στὴν θέση τους πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ μέσου Ἕλληνος:

1  - Ὁ ἑλληνικὸς  χαρακτήρας εἶναι πράγματι νησιωτικός, θαλασσινός, μικροαστικός, καὶ ἀντιπροσωπεύεται ἀπὸ τὸν ἀτομισμὸ τοῦ δημιουργικοῦ ἐφοπλιστικοῦ δαιμονίου σὲ σχέση μὲ τὸν συγκεντρωτικὸ ἠπειρωτισμὸ τῶν Σλαύων καὶ τῶν Κινέζων ποὺ ἐνισχύει τὴν δημοσιοϋπαλληλικὴ νοοτροπία. Ἀλλά, συνάμα, στὸν Ἕλληνα ἐλλοχεύει ὁ ἀλληλεγγυισμός, ἀπὸ τὴν Ἀγορὰ τῆς ἀρχαίας πόλεως μέχρι τὸ σημερινὸ Ὀρθόδοξο κοινόβιο.

2 - Ὁ μαρξισμός-λενινισμός ποὺ ἐδημιούργησε τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση δὲν ἔχει καμμία οὐσιατικὴ σχέση μὲ τὸν γραφειοκρατισμό-δημοσιοϋπαλληλισμὸ ποὺ πράγματι ἀνεπτύχθη ἐπὶ Στάλιν λόγῳ τῆς ἀδυναμίας νὰ κυβερνηθῇ συγκεντρωτικὰ μία τεραστία σὲ ἔκταση χώρα. Δηλαδή, ἡ γραφειοκρατία εἶναι μία παλαιὰ ἀσθένεια στὴν καπιταλιστικὴ Ἀγγλία τοῦ ΙΘ΄αἰῶνος, ὅπως καὶ στὴν σοσιαλιστικὴ Σοβιετία τοῦ Κ΄αἰῶνος, ἀσθένεια ποὺ ἐνεφανίσθη καὶ στὰ φασιστικὰ συγκεντρωτικὰ καθεστῶτα τῆς Ῥώμης καὶ τοῦ Βερολίνου, ἀσχέτως ἐὰν οἱ Ἰταλοὶ ὅπως καὶ οἱ Ἕλληνες εἶναι θαλάσσιος λαὸς καὶ οἱ Γερμανοὶ ἠπειρωτικὸς λαός.

3 - Ἐπὶ ἀνδρεϊσμοῦ ἡ τεραστία αὔξηση τοῦ δημοσιοϋπαλληλισμοῦ ἡρμηνεύθη ὡς σοσιαλισμὸς στὸν τίτλο τοῦ κόμματος Πανελλήνιο Σοσιαλιστικὸ Κίνημα. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ οἱαδήποτε κριτικὴ κατὰ τοῦ δημοσίου ὑπαλλήλου, προερχομένη ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν σοσιαλδημοκράτη υἱὸ Γιῶργο, ἐθεωρεῖτο ἄρνηση τοῦ σοσιαλιστικοῦ χαρακτῆρος τοῦ ΠΑΣΟΚ. Διεδόθη ὁ μῦθος περὶ ἑλληνικῆς Σοβιετίας, συνάμα ὅμως καὶ ἀντικομμουνιστικῆς, ἐφ’ὅσον σταθερὸς στόχος τοῦ ἀμερικανοκινήτου ἀνδρεϊσμοῦ ἦταν ἡ συγκρότηση δικομματικοῦ πολιτικοῦ συστήματος ποὺ θὰ συνέτριβε τὸ ΚΚΕ.

4 – Τὸ πνεῦμα τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας, ποὺ πράγματι εἶναι χαρακτηριστικὸ ἑνὸς μικροαστικοῦ καὶ δὴ νησιωτικοῦ λαοῦ, ὅπως εἶναι ὁ ἑλληνικός, τείνει νὰ κάνη τὸν Ἕλληνα τὸν ἰδανικὸ φασιστή, ἐφ’ ὅσον ὁ ἐπιστημονικὸς φασισμὸς βασίζεται στὴν νοοτροπία τοῦ μικροϊδιοκτήτου ἀγρότου καὶ μικρομεσαίου ἐμπόρου. Εἶναι ὅμως τελείως ξένος πρὸς τὴν ἀτομιστικὴ νοοτροπία τοῦ μεγαλοαστικοῦ φιλελευθερισμοῦ τοῦ διδύμου Μίλτον Φρῆντμαν - στρατηγοῦ Πινοσέτ. Προειδοποίησα μὲ ἄρθρο μου στὸ τεῦχος 70, χειμῶνος 2013-2014, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, «Πείραμα Πινοσὲτ προετοιμάζεται νὰ ἐφαρμοσθῇ στὴν Ἑλλάδα», ὅτι οἱ ὑποστηρικτὲς  τοῦ μύθου περὶ ἑλληνικῆς Σοβιετίας οἰκοδομοῦν συστηματικὰ τὶς βάσεις μελλοντικῆς πινοσετικῆς δικτατορίας στὴν Ἑλλάδα.

5 - Ἡ ἐπάνοδος τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ στὴν Ἑλλάδα θὰ εἶχε νόημα μόνον ἐὰν ὁ Βασιλεὺς ἐνεφανίζετο ὡς συναθροιστὴς ὁλοκλήρου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὑπὸ τὸ φασιστικὸ πνεῦμα συνεργασίας τῶν λαϊκῶν τάξεων καὶ ὄχι ὡς ὐπερασπιστὴς τοῦ ἐμφυλιακοῦ πνεύματος τοῦ 1944-1949, τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ, τοῦ ἀντισημιτισμοῦ καὶ τῶν συμφερόντων τοῦ μεγάλου κεφαλαίου. Ἄν καὶ ἡ ἀντιγραφὴ δὲν εἶναι ποτὲ καλὸς ὁδηγός, τὸ καθεστὼς τῆς 4^ης Αὐγούστου τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, παράδειγμα ἰδιοτύπου ἑλληνικοῦ φασισμοῦ, φιλοεβραϊκοῦ, ἀντικαπιταλιστικοῦ, κοινωνικοῦ ἀλληλεγγυϊσμοῦ, μακριὰ ἀπὸ τὸν ἀκραῖο ἀγγλοσαξωνικὸ φιλελευθερισμὸ ἀτομικῆς πρωτοβουλίας, θὰ ἦτο τὸ καλύτερο παράδειγμα πρὸς μίμησιν. Τὸ πρόβλημα, ὅπως καὶ τὸ 1936, εἶναι ἡ θέση τοῦ Βασιλέως, ποὺ παραμένει ἐγκλωβισμένος στὰ ἀγγλοσαξωνικὰ συμφέροντα καὶ ποὺ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὑπῆρξε τροχοπέδη στὴν κοινωνικὴ πολιτικὴ τοῦ Μεταξᾶ. Ἡ καλύτερη λύση θὰ ἦτο ἡ ἐπάνοδος τοῦ Βασιλέως νὰ συνεδυάζετο μὲ τὴν συνεργασία του μὲ τὸ ῥωσικὸ φιλοβασιλικὸ πουτινικὸ καθεστώς, σὲ σχέση μὲ τὴν ἐνδεχομένη ἐπάνοδο τῆς βασιλείας στὴν Μόσχα καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη.

6 –Προειδοποιῶ ὅτι οἱοσδήποτε ποὺ κατατρύχεται ἀπὸ τὴν συνήθη ἀσθένεια τοῦ Ἕλληνος νὰ ἄρχῃ ἀσχέτως ἰδεολογίας, ναὶ μὲν δύναται νὰ αἱματοκυλήσῃ τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ στὸ τέλος θὰ τὸν περιμένῃ ἡ λαϊκὴ ἀγχόνη.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 22 Νοεμβρίου 2014

157 - Ἀπεδείχθη ὅτι ἡ τριπλὴ καπιταλιστικὴ ἔννοια τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ φεμινισμοῦ εἶναι καθαρῶς σατανική

157 - Ἀπεδείχθη ὅτι ἡ τριπλὴ καπιταλιστικὴ ἔννοια τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ φεμινισμοῦ εἶναι καθαρῶς σατανική

Τρεῖς εἶναι οἱ κοινωνικὲς θέσεις στὴν σημερινὴ κοινωνία μας:

1 - Ἡ παραδοσιακὴ χριστιανικὴ κοινωνία ὅπου ἡ γυναῖκα ἐργάζεται ἐντὸς τοῦ οἴκου ὡς οἰκοκυρά, κάνοντας πολλὰ παιδιά καὶ ἀνατρέφοντάς τα πρὸς ὄφελος τῆς κοινωνίας, μὲ τὸν ἄνδρα νὰ ἐργάζεται ἔξω, κερδίζοντας ἀρκετὰ χρήματα γιὰ νὰ ζήσῃ τὴν πολυπληθῆ οἰκογένεια του.

2 - Ἡ κομμουνιστικὴ ἤ φασιστικὴ κοινωνία ὅπου ἡ γυναῖκα ἐργάζεται ἐκτὸς τοῦ οἴκου, ὁμοῦ μὲ τὸν ἄνδρα, ἀλλὰ προστατευομένη ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη, δηλαδὴ τὸν μισὸ χρόνο τῆς ζωῆς της νὰ ὑποστηρίζεται χρηματικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀπὸ τὸν κοινὸ δημόσιο κορβανᾶ ὅταν τεκνοποιεῖ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος.

3 - Ἡ καπιταλιστικὴ κοινωνία ἡ ὁποία, στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου καὶ μὲ μοναδικὸ στόχο τὴν συσσώρευση ἀτομικῆς περιουσίας, περνᾷ μέσῳ ἐπαίσχυντης πλύσης ἐγκεφάλου τὶς σατανικὲς ἔννοιες τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ φεμινισμοῦ ποὺ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀγγλικανοῦ Μάλθους (1766-1834) ὑποδουλώνει τὸν πλανητικὸ πληθυσμό, καταστρέφοντας τὴν οἰκογένεια, τὴν πολυτεκνία καὶ τὴν γυναῖκα, ὑποστηρίζοντας μὲ τυπικὴ ἀγγλοσαξωνικὴ ὑποκρισία (βλέπε τὴν σωστὴ ἀνάλυση τοῦ Μάρξ), τὸ ἔθνος (ποὺ ἐξαφανίζει μέσῳ τῆς ἀτεκνίας), τὴν γυναῖκα (ποὺ ἐξαφανίζει μέσῳ τοῦ φεμινισμοῦ) καὶ τὴν κοινωνικὴ συνοχή (ποὺ ἐξαφανίζει μέσῳ τοῦ ἀτομισμοῦ). Περικόπτει τὸν μισθὸ τοῦ ἀνδρὸς γιὰ νὰ ὑποχρεώνῃ τὴν γυναῖκα νὰ ἐργάζεται ἐκτὸς τοῦ οἴκου ὥστε νὰ συμπληρώνῃ τὸν μειωμένο μισθὸ τοῦ ἀνδρός, χωρὶς τὴν παραμικρὴ κοινωνικὴ προστασία.

Ἡ σοσιαλδημοκρατία, δεκανίκι τοῦ καπιταλισμοῦ, ἐμφανίζεται στὴν ἐξουσία στὶς περιόδους κατὰ τὶς ὁποῖες φουντώνει ἡ λαϊκὴ ὀργὴ κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ (βλέπε σήμερα τὸν Σύριζα), ὅπως καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, καὶ πείθει τοὺς καπιταλιστὲς νὰ κάνουν κοινωνικὲς ὑποχωρήσεις, νὰ περιορίσουν τὰ κέρδη τους καὶ νὰ ἀποφύγουν τὴν δίκαιη σφαγή τους ἀπὸ τὸν λαό.

Τὸ σημερινὸ παράδειγμα ποὺ διαφημίζεται σὲ ὅλα τὰ ΜΜΕ τῆς μικρῆς Ἑλλάδος, ὅπου οἱ ἐργοδότες, ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τὸν βραχνᾶ τῶν πιέσεων τοῦ ΚΚΕ ποὺ ἔχασε τὸ ἀποκούμπι της τῆς ΕΣΣΔ, πρώην πατριδος τοῦ σοσιαλισμοῦ, ὑποχρεώνουν τὴν ἐργαζομένη γυναῖκα νὰ μὴν τεκνοποιῇ, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ἤδη τραγικὰ ὑπογεννητικὴ Ἑλλάδα νὰ ἐξαφανίζεται μέσῳ ἐλλείψεως πληθυσμοῦ καὶ ἐνθαρρύνσεως ἀλλοδαπῶν τριτοκοσμικῶν μεταναστῶν ποὺ ἐκμεταλλεύονται μὲ μηδὲν κοινωνικὴ κάλυψη, ἀποδεικνύει ἐλπίζω, ἐπιτέλους, στοὺς πάντες, ὅτι οἱ ἔννοιες τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας, τῆς φιλοπατρίας, στὸ στόμα τῶν Σαμαρᾶ καὶ Σία εἶναι λέξεις καθαρῶς σατανικές.

Στὰ χωριά, κάποτε, ἔδιδαν στὰ βρέφη, μᾶκο, δηλαδὴ παπαρούνα-ὄπιο, γιὰ νὰ μὴν κλαῖνε καὶ νὰ κοιμοῦνται ἥσυχα. Οἱ ἔννοιες τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας εἶναι καθαρὸ μᾶκο γιὰ ἐνήλικες. Εὐτυχῶς, τελευταῖα, οἱ δημοσκοπήσεις ἀποδεικνύουν ὅτι ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἥμισυ τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τάσσεται κατὰ τοῦ συστήματος, ὄχι ἁπλῶς κατὰ τῶν κυβερνήσεων. Μὲ ἄλλα λόγια θὰ ὑπεστήριζαν μία βίαιη ἐπανάσταση, πραγματικὴ ῥήξη καὶ ἀνατροπή, ὄχι στὰ λόγια ἀλλὰ στὴν πράξη, γιὰ νὰ καθαρίσῃ ὁ τόπος ἀπὸ τὸν σατανισμὸ τοῦ καπιταλισμοῦ, φθάνει νὰ ὑπῆρχε νεολαία (ποὺ δὲν ὑπάρχει) γιὰ νὰ πάρῃ τὰ βουνά. Ὁ καπιταλισμὸς τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας, τῶν καζινῶν, λαχείων, τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ καὶ τῆς ἐγγενοῦς διαφθορᾶς εἶναι ἡ μόνη Κόζα Νόστρα, ἡ μοναδικὴ ἀπόλυτη ἐγληματικὴ ὀργάνωση τῆς χώρας ποὺ προστατεύεται ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς νόμους τοῦ κράτους ποὺ ἡ ἴδια ἐθεσμοθέτησε.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 20 Νοεμβρίου 2014 

156 – Γιὰ ἕνα ἐπιστημονικὸ φασιστικὸ ἑλληνικὸ κίνημα

156 – Γιὰ ἕνα ἐπιστημονικὸ φασιστικὸ ἑλληνικὸ κίνημα

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀπευθύνεται στοὺς ἐλαχίστους ὀπαδούς μου οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νὰ εἰσέλθουν στὴν οὐσία τῆς πολιτικῆς μου σκέψεως ἡ ὁποία ἔχει συνοψισθῆ στὸ μοναδικὸ θεωρητικὸ βιβλίο περὶ φασισμοῦ (τὴν τρίτη ἰδεολογία) ποὺ ἔχει ποτὲ κυκλοφορήσει στὴν Ἑλλάδα (Δημήτρης Κιτσίκης -Ἡ τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία –Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας – 1998).

Εἶμαι σήμερα 79 ἐτῶν καὶ ἡ ὑγεία μου καὶ τὸ μυαλό μου εἶναι σὲ ἀρίστη κατάσταση. Ἀλλὰ τὸ θεωρητικό μου ἔργο –λένε οἱ φίλοι μου-θὰ ξεπεράσῃ τοὺς αἰῶνες. Τὸ Ἵδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη, ΝΠΔΔ, ποὺ τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἵδρυσε χάρη στὴν πρωτοβουλία ἐμπνευσμένου δημάρχου Ζωγράφου, εἶναι φυσικὸ νὰ κινδυνεύῃ νὰ ἐξαφανισθῇ μὲ τὴν σύληση ἐσωτερικῶν βαρβάρων καὶ μὲ ἔξωθεν εἰσβολή. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μὲ ἀνησυχεῖ. Ὁ Ῥουσσὼ ἀπεβίωσε τὸ 1778 καὶ τὴν χρονιὰ ἐκείνη οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ φαντασθῇ ὅτι τὸ θεωρητικὸ ἔργο του θὰ εὕρισκε πεδίο ἐφαρμογῆς. Καὶ ὅμως 11 χρόνια ἀργότερα, ξεσποῦσε ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση στὸ ὄνομα τοῦ Ῥουσσώ. Ἡ Ἀκαδημία τοῦ Πλάτωνος καὶ τὸ Λύκειο τοῦ Ἀριστοτέλους κατεδαφίσθησαν ὑπὸ τὰ κτυπήματα τῶν  ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν Βαρβάρων καὶ ὅμως ἡ σκέψη καὶ τῶν δύο συνεχίζει, μετὰ ἀπὸ 2.500 χρόνια νὰ κατευθύνῃ τὴν Οἰκουμένη.

Ἡ θεωρητική μου σκέψη μὲ ἔφερε πάντα κοντὰ στὸν φασισμό, στὴν καθαυτὸ ἰδεολογία τῆς μικροαστικῆς τάξεως γι αὐτὸ καὶ ἐμέλέτησα, πάντα μὲ συμπάθεια, τὶς δύο ἄλλες ἰδεολογίες, πρωτίστως τὸν μαρξισμό-λενινισμό (Νῖκος Ζαχαριάδης), ἰδεολογία τῆς ἐργατικῆς τάξεως, καὶ δευτερευόντως τὸν φιλελευθερισμό (Ἐλευθέριος Βενιζέλος), ἰδεολογία τῆς μεγαλοαστικῆς τάξεως (τὸ ἀποκαλούμενο Κολωνάκι).

Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι ἐνῷ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀπετελεῖτο πάντοτε, κατὰ μεγάλη πλειοψηφία, ἀπὸ μικροαστούς, ποτὲ ὁ καθαρόαιμος φασισμὸς δὲν ἠδυνήθη νὰ κυβερνήσῃ οὔτε καὶ ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ τὸ 1936-1941 (μέγα φίλου τῶν Ἑβραίων τῆς Θεσσαλονίκης) καὶ μονίμως συνεθλίβετο μεταξὺ τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ.

Ἡ Γαλλία ὑπῆρξε πάντα ἡ πατρίδα τῶν ἰδεολογιῶν. Χωρὶς τὴν μελέτη τῆς γαλλικῆς θεωρητικῆς σκέψεως εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον νὰ ἐννοήση κανεὶς τὴν οὐσία τῶν τριῶν προανεφερθεισῶν ἰδεολογιῶν ἀλλὰ καὶ τῶν παραφυάδων τους, ὅπως, ὁ ἀναρχισμὸς καὶ ὁ ἐθνικισμός. Στὴν Ἑλλάδα ἡ γενικὴ ἔλλειψη γνώσεως τῆς γαλλικῆς γλώσσας καὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς βαρβαρικῆς, ἤτοι τῆς ἀμερικανικῆς γλώσσας, τελείως ξεκομμένης ἀπὸ τὴν παγκοσμία θεωρητικὴ γνώση, καθιστᾷ σχεδὸν ἀδύνατη τὴν ἐμβάθυνση τῶν ἰδεολογιῶν. Τὸ σημερινὸ πρότυπο καθαρόαιμου φασισμοῦ εἶναι ἡ πολιτικὴ σκέψη τοῦ Ἐθνικοῦ Μετώπου (Front National), τῆς κόρης Μαρὶν Λὲ Πέν καὶ ὄχι τοῦ  πατέρα της ποὺ τὸ εἶχε ἱδρύσει.

Βασισμένο στὸ πρότυπο αὐτό, τὸ ἑλληνικὸ φασιστικὸ κίνημα ποὺ σήμερα εἶναι τελείως ἀνύπαρκτο, πρέπει νὰ ἀποφύγῃ, σὰν τὸν Διάβολο τὸ λιβάνι: 1 – τὸν ἀντικομμουνισμό, ὑπὸ οἱαδήποτε μορφή (π.χ. ἀντισταλινισμός) καὶ 2 – τὸν ἀντισημιτισμό, ὑπὸ οἱανδήποτε μορφή (π.χ. ἀντισιωνισμός). Ἡ Χρυσῆ Αὐγή, ὅσο κουβαλᾷ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ ἐμφυλιακὸ παρελθὸν τοὺς δύο θανασίμους ἰοὺς τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ καὶ τοῦ ἀντισημιτισμοῦ, δύναται μὲν κάποτε νὰ κυβερνήσῃ τὴν χώρα ἀλλὰ ποτὲ δὲν θὰ δυνηθῇ νὰ τὴν ὑπηρετήσῃ θετικὰ ἐπειδὴ ποτὲ δὲν θὰ δυνηθῆ νὰ γίνῃ γνησίως φασιστική.

Ὁ ΙΗ΄ αἰὼν ὑπῆρξε ὁ αἰὼν τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ὁ ΙΘ΄ αἰών, ὁ αἰὼν τοῦ κομμουνισμοῦ, ὁ Κ΄ αἰών, ὁ αἰὼν τῆς διαμάχης φασισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ ποὺ κατέληξε στὴν κατεδάφιση καὶ τῶν δύο ἰδεολογιῶν καὶ τὴν ἐπάνοδο τοῦ φιλελευθερισμοῦ. Ὁ ΚΑ’ αἰὼν θὰ εἶναι ὁ αἰὼν τοῦ ἐπιστημονικοῦ φασισμοῦ, βασισμένο, στὴν Ἑλλάδα, στὴν σκέψη μου.

Δημήτρης Κιτσίκης                                             16 Νοεμβρίου 2014

155- 17 Νοέμβρη 1973: Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, βασισμένη στὸ ψέμα, καταποντίζεται

155- 17 Νοέμβρη 1973: Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, βασισμένη στὸ ψέμα, καταποντίζεται

Ἀπὸ καταβολῆς κόσμου οἱ μεγάλες δυνάμεις στὶς ἀντίπαλες χῶρες ἐπεμβαίνουν χρηματοδοτῶντας ἐσωτερικὲς ἐξεγέρσεις. Ἔτσι ἐπενέβησαν στὴν Λίβυη, ἐδολοφόνησαν τὸν ἡγέτη της Καντάφι, στὸ ὄνομα τῆς Δημοκρατίας καὶ ἐγκατέστησαν τὸ χάος.

Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973, οἱ ΗΠΑ ἐπενέβησαν στὴν Ἑλλάδα ὀργανώνοντας τὴν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου γιὰ νὰ ἀνατρέψουν τὸν φιλοάραβα Παπαδόπουλο καὶ νὰ τὸν ἀντικαταστήσουν μὲ τὸν φιλοϊσραηλινὸ Ἰωαννίδη, μὲ ἀπώτερο σκοπό, ἀφοῦ τὸν χησιμοποιήσουν γιὰ τὴν διχοτόμηση τῆς Κύπρου, νὰ τὸν ἀνατρέψουν καὶ αὐτὸν καὶ νὰ ἐπαναφέρουν τὸ πρὸ τοῦ 1967 κατεστημένο ὑπὸ τὸν Καραμανλῆ. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ περαιτέρω πορεία τῶν ἐξεγερμένων φοιτητῶν τοῦ Πολυτεχνείου ποὺ μετὰ τὴν ἀποκατάσταση στὴν Ἑλλάδα τῆς ἀμερικανοεμπνευσμένης Δημοκρατίας ἐβιάσθηκαν νὰ ὑπηρετήσουν τὸ σύστημα ὅπως ἡ Δαμανάκη καὶ ὁ Λαλιώτης. Χαρακτηριστικὸ ἐπίσης εἶναι ὅτι ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ 1974 ὁ ἑλληνικὸς πολιτικὸς κόσμος σπαράσσεται ἀπὸ τὴν κομματοκρατία, στὸ μόνο σημεῖο ὅπου ὅλοι εὑρίσκονται ἡνωμένοι μὲ ἀπόλυτη σύμπνοια, εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ μεγάλο ψέμα τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ Πολυτεχνείου, ὑποστηρίζοντας ἀκόμη καὶ τὴν παραδοσιακὴ πορεία κατὰ τῆς πρεσβείας τῶν ΗΠΑ!

Ὅταν τὸν Μάη τοῦ 1968 στὸ Παρίσι συμμετεῖχα ἐνεργὰ στὴν ἐξέγερση, δὲν ἐγνώριζα τότε ὅτι Ἀμερικανοὶ πράκτορες ηὑρίσκοντο μεταξύ μας καὶ ἐκαθοδήγουν τοὺς ἡγέτες μας. Ἡ περαιτέρω πορεία τοῦ Κὸν Μπεντὶτ στοὺς διαδρόμους τῆς ἐξουσίας μοῦ ἀπέδειξε ὅτι ἦταν σωστὴ ἡ ἐξομολόγηση ποὺ μοῦ εἶχε κάνει Ἀμερικανίδα φίλη μου ὅτι τὸ 1968 στὸ Παρίσι, ἦταν ἡ ἴδια χρηματοδοτημένη πράκτωρ τῆς CIA, μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους συντρόφους της, γιὰ νὰ κατευθύνουν τὴν ἐξέγερση μὲ στόχο τὴν ἀνατροπὴ τοῦ ἀντιαμερικανοῦ στρατηγοῦ ντὲ Γκώλ.

Ὅπως καὶ στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὸ 1974, στὴν Γαλλία μετὰ τὸ 1969 καὶ τὴν πτώση τοῦ ντὲ Γκώλ,  τὸ σύστημα τῆς γαλλικῆς ἀστικῆς Δημοκρατίας ἐγέμισε ἀπὸ τοὺς πρώην φοιτητὲς τῆς ἐξεγέρσεως καὶ ὡς ἐπακόλουθο, ὅπως καὶ στὴν Ἑλλάδα, ὑπῆρξε ἡ ῥαγδαία παρακμὴ τῆς γαλλικῆς κοινωνίας.

Ἡ Ἱστορία μας διδάσκει ὅτι εἶναι πολὺ σπάνιο μία ἐπανάσταση νὰ ξεφύγῃ ἀπὸ τὴν καθοδήγηση ξένης ἰμπεριαλιστικῆς Δυνάμεως, διότι ἀκόμη καὶ ἡ ἐπανάσταση τοῦ ΕΑΜ – ΕΛΑΣ τελικὰ ἀπέτυχε.

Ἐὰν τὸ ἑλληνικὸ κράτος εἶναι ἐξ ἀρχῆς ἀποτυχημένο καὶ βαίνει σήμερα πρὸς ἐξαφάνιση, αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι βαδίζει μὲ τὰ πύλινα πόδια τοῦ ψεύδους τοῦ ὁποίου, ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ἐξωφρενικὰ εἶναι ἡ δῆθεν αὐθόρμητη ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου ποὺ ὅμως, περιέργως, ἔλαβε ἐξ ἀρχῆς τὶς εὐλογίες ὅλων τῶν πολιτικῶν, ἀπὸ τὸν Παναγιώτη Κανελλόπουλο μέχρι τὸν Ἠλία Ἠλιοῦ.  Ἀπὸ τὸ ΚΚΕ μέχρι τὴν ΝΔ, ὅλοι, τὰ τελευταῖα 41 χρόνια ἀποδέχονται, ἐν γνώσει τους, τὸ ψεῦδος τοῦ Πολυτεχνείου καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θὰ ἐξαφανισθοῦν, ὅταν τὰ ἤδη γνωστὰ σὲ μερικοὺς ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἱστορικοὺς ἀρχεῖα, γίνουν σὲ ὅλους κοινὴ κληρονομιά.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 15 Νοεμβρίου 2014

154 - Ἡ πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου τὸν Νοέμβριο τοῦ 1989 ἐσηματοδότησε τὸ τέλος ἑνὸς πολιτισμοῦ

154 - Ἡ πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου τὸν Νοέμβριο τοῦ 1989 ἐσηματοδότησε τὸ τέλος ἑνὸς πολιτισμοῦ

Τώρα καὶ μερικὲς ἑβδομάδες ἀκούγονται οἱ ἀλαλαγμοὶ τῶν Βαρβάρων τῆς Δύσεως συνεπικουρουμένων τῶν βελασμάτων τῶν προβάτων τῆς παγκοσμίας στάνης, ἐνθουσιασμένων γιὰ τὴν τροφὴ ποὺ οἰκειοθελῶς προσέφεραν τοῦ ἑαυτοῦ των στὸν ἰμπεριαλιστικὸ λύκο, εἰκόνα τοῦ ὁποίου θὰ παραμείνη γιὰ πάντα τὸ φοβερὸ σκιάχτρο τοῦ διδύμου Λὲχ Βαλέσα-Μιχαὴλ Γκορμπατσόβ. Ἀκόμη καὶ ὁ πρόεδρος Πούτιν ἐδήλωσε ὅτι τείχη δὲν πρέπει νὰ άναγείρονται κατὰ τοῦ ἐχθροῦ διότι ὑποχρεωτικὰ θὰ κατεδαφισθοῦν μὲ ἐξαίρεση τὸ Σινικὸ τεῖχος.

Καὶ ὅμως, στὸν Ε΄αίῶνα μ.Χ. τὸ λίμες, δηλαδὴ τὸ ῥωμαϊκὸ τεῖχος ποὺ διέσχιζε στὴν μέση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ Δυσμὰς πρὸς Ἀνατολάς, γιὰ νὰ προστατεύσῃ τὸν ῥωμαϊκό (δηλαδὴ ἑλληνικό) πολιτισμὸ ἀπὸ τὴν γερμανικὴ βαρβαρότητα, κατέρρευσε στὸ δυτικό του τμῆμα, λόγῳ τῆς ῥωμαϊκῆς παρακμῆς (ὅπως καὶ τὸ τεῖχος τοῦ Βερολίνου κατέρρευσε λόγῳ Σοβιετικῆς παρακμῆς) ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῆς ὑπεροχῆς τῶν Βαρβάρων. Καὶ ἔκτοτε γιὰ χίλια χρόνια τὸ δυτικὸ τμῆμα τῆς Εὐρώπης ἐβυθίσθη σὲ ἀκατανόμαστη βαρβαρότητα, ὅπως σήμερα, μετὰ τὸ 1989, ὁ κόσμος βυθίζεται στὴν ἀκατανόμιστη ἀμερικανικὴ βαρβαρότητα.

Πράγματι, ἡ πτώση τοῦ Τείχους τὸ 1989, ἤνοιξε τὴν θύρα στὸν πλανητικὸ πόλεμο, τὸν πλέον αἱμοσταγῆ ὅλων τῶν προηγουμένων πολέμων παγκοσμίων ἀναμετρήσεων, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε ἐπισήμως, στὴν καρδιὰ τὴς Εὐρώπης, στὶς 24 Μαρτίου 1999, μὲ τὸν βομβαρδισμὸ τῆς Γιουγκοσλαυΐας ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ καὶ ποὺ θὰ λήξη γύρω στὸ 2030 μὲ ἕναν γενικευμένο πυρηνικὸ πόλεμο ποὺ θὰ ἐξαλείψη ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου. Ἐπειδὴ ἡ Οὐάσιγκτον ἐχρειάζετο ἕναν συμπαντικὸ ἐχθρό κατεσκεύασε ἐκ τοῦ μηδενὸς ἕναν ἐχθρὸ χωρὶς σύνορα, τὴν τζιχαδιστικὴ ἀπειλή, πρῶτα μὲ τὸν Μπὶν Λάντεν καὶ μετὰ μὲ τὸ χαλιφάτο τοῦ ISIS. Κάτι τέτοιο δὲν ἠδύνατο νὰ ἐπιτευχθῇ πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Τείχους ὅταν ὅλος ὁ πλανήτης εὐρίσκετο ἀκινητοποιημένος στὴν ἰσορροπία τοῦ τρόμου. Τὸ 1999 ἡ τότε Ἀμερικανίδα ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν, Μαγδαληνὴ Ὤλμπραϊτ εἶχε παρατηρήσει, ἐνῷ ἐβομβάρδιζε τὴν Γουγκοσλαυΐα: «Εἴχαμε τὸ ΝΑΤΟ καὶ μέχρι στιγμῆς ἀδυνατούσαμε νὰ δοκιμάσουμε τὴν ἀποτελεσματικότητα του [λόγῳ Ψυχροῦ Πολέμου] Τώρα ἠμποροῦμε», μὲ τὸν βομβαρδισμὸ τῆς Γιουγκοσλαυΐας.

Ἡ πτώση τοῦ Τείχους ἐπέτρεψε ἐπίσης τὴν ἐπανένωση τῆς Γερμανίας, τὴν μετάβαση τῆς Μέρκελ ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Γερμανία στὴν δυτικὴ πρωθυπουργία στὸ Βερολῖνο, τὴν ἐπανασύσταση τοῦ γερμανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ τὴν ἵδρυση τοῦ Τετάρτου Ῥάϊχ, γιὰ πολλοστὴ φορὰ μετὰ τὸν Μπίσμαρκ τὸ 1871 καὶ τὸν Χίτλερ τὸ 1933. Αὐτὸ ἐπανέφερε τὴν ἔντονη ἀντιδικία μεταξὺ τοῦ ἀγγλοαμερικανικοῦ μπλὸκ καὶ τοῦ γερμανικοῦ ἠπειρωτικοῦ μπλόκ.

Ἐπίσης ἡ πτώση τοῦ Τείχους ἀπελευθέρωσε τὸν καπιταλισμὸ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ σοσιαλισμοῦ ποὺ ἀντεπροσωπεύετο ἀπὸ τὴν ΕΣΣΔ καὶ εἶχε συνέπεια τὴν ἐπιδείνωση τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῆς ἐργατικῆς τάξεως ἀλλὰ καὶ τῆς μικροαστικῆς τάξεως. Τὸ πλέον ἁπτὸ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ ἐπάνοδος τοῦ φασισμοῦ στὴν Εὐρώπη τὸ 1989 ποὺ μετὰ τὴν ἧττα του τὸ 1945 εἶχε καταφύγει στὸν Τρίτο Κόσμο καὶ ποὺ ἔκτοτε ἀναπτύσσεται ῥαγδαία σὲ ὅλην τὴν Εὐρώπη ὡς  κυρία διαμαρτυρία κατὰ τῆς ἀνεξέλεγκτης καπιταλιστικῆς ἐκμεταλλεύσεως. Πρὶν ἀπὸ τὸ 1989, σύσσωμη ἡ ἀντικομμουνιστικὴ κοινὴ γνώμη στὴν Εὐρώπη ὑπεστήριζε τὸ ΝΑΤΟ. Σήμερα, ἡ μεγαλὴ πλειοψηφία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πληθυσμοῦ εἶναι κατὰ τοῦ ΝΑΤΟ.

Ἡ πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου ὑπῆρξε ἡ μεγαλύτερη συμφορὰ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα τοῦ Κ΄ αἰῶνος. Πρόκειται γιὰ ὁλικὴ ἐπιστροφὴ στὸν Μεσαίωνα. Συμβολικά, ὁ κύριος ὑπεύθυνος τῆς πτώσεως, ὁ Γκορμπατσόβ, ἔφερε στὸ μέτωπό του τὸ σημάδι τοῦ Θηρίου. Ποῖος τολμᾷ σήμερα νὰ ἀναφέρεται στὴν ἀναμφισβήτητη σταλινικὴ ἐγκληματικότητα ἐνώπιον τῆς ἀσύλληπτης θηριωδίας τοῦ Χαλιφάτου Ἰρὰκ καὶ Συρίας ποὺ ἐξαφανίζει τὸν χριστιανικὸ πληθυσμὸ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὑποδουλώνει τὸ σύνολο τοῦ γυναικείου στοιχείου ἐνώπιον τῆς ἀπαθοῦς στάσεως τοῦ δυτικοῦ φεμινισμοῦ. Οὐδεὶς γνωρίζει πλέον ἐὰν θὰ ἀποφύγουμε τὸν Ἀρμαγεδδῶνα καὶ ἐὰν θὰ  ἐπανέλθουμε, μετὰ ἀπὸ χίλια χρόνια στὸν πολιτισμό, τὸν πολιτισμὸ τῆς πατρίδος τοῦ σοσιαλισμοῦ, τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ὀπίσω ἀπὸ τοὺς ἀλαλαγμοὺς τῶν Βαρβάρων γιὰ τὴν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου κρύβεται ἡ φοβερὴ αὐτὴ ἀλήθεια.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 11 Νοεμβρίου 2014

153 – ΓΑΠ καὶ Βασιλεύς: Τὰ ἐθνικὰ κεφάλαια

153 – ΓΑΠ καὶ Βασιλεύς: Τὰ ἐθνικὰ κεφάλαια

Γιατί ὁ ΓΑΠ εἶναι ἐθνικὸ κεφάλαιο; Ἐπειδὴ δὲν εἶναι ποσοστό, δὲν εἶναι κόμμα. Γιατί ὁ Βασιλεὺς εἶναι ἐθνικὸ κεφάλαιο;  Ἐπειδὴ δὲν εἶναι ποσοστό, δὲν  εἶναι κόμμα. Ἀπὸ τὸ 1981, ὅταν ἐξελέγη βουλευτὴς γιὰ πρώτη φορὰ ὁ ΓΑΠ, τὸν ὑπεστήριξα σταθερὰ σὲ πλῆθος συγγραμμάτων μου ἀποκαλῶντας τὸν Ῥοβεσπιέρρο τὸν Ἀδιάφθορο καὶ τὸν προώθησα σὲ ὅσους διεθνεῖς κύκλους ἠδυνάμην νὰ ἐπηρεάσω. Γιὰ τὸν Βασιλέα συμμετεῖχα σὲ ἀποτυχὸν πραξικόπημα, τὸ 1975-1977, ποὺ εἶχε στόχο τὴν ἐπιστροφή του (βλ. Τρίτο Μάτι, τ.111, Μάρτιος 2003, σσ.20-25). Καὶ ὅμως:

Ἐγεννήθην καὶ παρέμεινα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ΚΚΕ ἀπὸ μητέρα ἐρυθρὰ φλεγομένη σὰν τὸν ἥλιο, ὁλοκόκκινη φεμινίστρια, μέλος τοῦ ΚΚΕ (βλ. Μπεάτα Κιτσίκη, Βικιπαίδεια) ποὺ μοῦ ἔδωσε τὸ ἀρχαῖο γυναικεῖο ὄνομα τῆς Δήμητρας, τῆς θεᾶς τῆς Γῆς καὶ ἔκτοτε παρέμεινα κόκκινος μέχρι τὸ μεδούλι, πιστὸς στὶς ἀρχὲς τοῦ ΚΚΕ, ἁπλῶς προσθέτοντας, ἤδη στὰ δώδεκά μου χρόνια, στὴν ψυχρὴ ἰδεολογία ὅπως ἀπεκάλεσε τὸν μαρξισμό-λενινισμὸ ὁ φίλος μου ἀπὸ τὸ Παρίσι ὁ φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάνου (1925-1981), οἰκουμενικὸς Ἕλλην, στὴν κομμουνιστικὴ δικαιοσύνη, τὴν ἀγάπη τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ φεμινισμὸς εἶναι κομμουνιστικῆς προελεύσεως ἐπειδὴ εἶναι ταξικός. Μετὰ ἐχρησιμοποιήθη ἀπὸ τὸν διεθνῆ καπιταλισμὸ ποὺ τὸν ἐστρέβλωσε. Γράφω: «Στὴν παρισινὴ ἐξέγερση τοῦ Μάη 1968, ἡ γαλλίδα γυναῖκα ἦταν άκόμη πολὺ παραδοσιακὴ καὶ ἐγώ, μὲ τὸν ἀκραῖο τότε φεμινισμό μου, ἦμουν κάπως  ἀποκομμένος ἀπὸ τὶς ἰδεολογικές μου συντρόφισσες...Στὴν δεκαετία ὅμως τοῦ 1970... αἰφνιδίως εἰσέβαλαν στὴν βορειοαμερικανικὴ διεθνῆ πολιτικὴ τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα», τὰ ὁποῖα ὡς ἀποκλειστικὸ στόχο εἶχαν τὴν κατεδάφιση τοῦ σοβιετικοῦ ἀντιπάλου» (Δ.Κιτσίκης, «Περὶ ἡρώων», Ἡρόδοτος, 2014, 471 σελ. σ.394)

Ὡς Ῥουσσωϊκὸς ἔχω ὑπέμετρη ἐκτίμηση πρὸς τὶς γυναῖκες. Οἱ γυναῖκες, μὲ πρώτη τὴν μητέρα μου μὲ ἐπῆραν ἀπὸ τὸ χέρι ἀπὸ μικρὸ παιδὶ καὶ μὲ ἔφεραν μέχρι ἐδῶ. Στὶς τελευταῖες ἐκλογὲς τοῦ Δήμου Ζωγράφου, μόνον ἀπὸ εὐγνωμοσύνη (κάτι ποὺ σπανίως διακρίνει τὸν Ἕλληνα) πρὸς τὸν πρώην δήμαρχο, τὸν χουντικὸ Γιάννη Καζᾶκο, ὁ ὁποῖος τὸ 2006 ἐδημιούργησε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία τὸ Ἵδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη, ΝΠΔΔ, ποὺ κατέπεσε σὲ λήθαργο κατὰ τὴν δημαρχία  κάποιας ἀκίνητης σαλαμάνδρας, ὀνόματι Καλλίρης, ἐδέχθην νὰ βάλω ὑποψηφιότητα μὲ τὸν ὑποψήφιο δήμαρχο Ἀγγελόπουλο. Ἀλλά, ἄν  καὶ ποτὲ δὲν εἶχα συναντήσει τὴν Τίνα Καφατσάκη, ἐγνώριζα  ὅτι ὡς ἀποτελεσματικὴ φεμινίστρια θὰ ἔκαμε καλὴ δουλειά. Κὰι ἤδη ἔχουμε ἐνδείξεις γι’ αὐτό.

Εἶμαι νυμφευμένος ἀνελλιπῶς ἀπὸ ἡλικίας 20 ἐτῶν, μὲ συντρόφισσες ὅλες ἐξαίρετες γυναῖκες: Βρεταννίδα, Ἑλληνίδα ἀπὸ τὸ Κολωνάκι καὶ τώρα ἀγρότισσα ἀπὸ τὸν Μυστρᾶ. Ὁ ΓΑΠ ἔχει τὴν ἰσορροπία καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα δράσεως τῶν γυναικῶν. Γι αὐτὸ καὶ δὲν ἐντυπωσιάζει τὸν μέσο Ἕλληνα ποὺ τὸν θεωρεῖ βλάκα. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ῥουσσὼ καὶ ὁ Ῥοβεσπιέρρος καὶ ὁ Χριστὸς εἶχαν γυναικεῖο προφίλ. Ὅλοι βλᾶκες λοιπόν; Καὶ ὁ Κωνσταντῖνος ἔχει δημιουργήσει μία πολυπληθῆ οἰκογένεια καὶ φαίνεται νὰ εἶναι καλὸς οἰκογενειάρχης. Καὶ ἡ Παπαρήγα, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν 22 ἐτῶν τῆς γραμματείας της (1991-2013) ἦταν σαφῶς πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὸν μουντὸ Κουτσοῦμπα.

Κατώρθωσα στὴν διάρκεια τῆς μακροχρόνου ζωῆς μου, κάτι πάρα πολὺ σπάνιο: νὰ παραμείνω ἀπολύτως ἀνεξάρτητος, νὰ διδάσκω ἐλεύθερα, νὰ δημοσιεύσω 82 βιβλία, τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ πραγματικὴ βόμβα καὶ χιλιάδες ἀνεξάρτητα ἄρθρα. Δὲν ἔγινα ποτὲ μέλος τοῦ ΚΚΕ (οὔτε φυσικὰ κανενὸς ἄλλου κόμματος), ἄν καὶ ἐψήφιζα ΚΚΕ καὶ ἄν στὶς τελευταῖες ἐκλογὲς ὑπεστήριξα τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ ὡς ἐπαναστατικὸ ἀντισυστημικὸ κίνημα (ὅπως συνεχίζω νὰ τὸ πιστεύω), καὶ ἄν καὶ ἀποκηρύσσω μετὰ βδελυγμίας τὸν ἀντικομμουνισμό της καὶ τὸν ἀντισημιτισμό της ποὺ θὰ τὴν ὁδηγήσῃ μακροπρόθεσμα στὸν τάφο της. Στὴν Ὀρθοδοξία, ἐβαπτίσθην μὲν στὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ ἡ καρδιά μου φλέγεται ὑπὲρ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἐνῷ οἱ γονεῖς μου καὶ οἱ δύο καθηγήτριες Πανεπιστημίου ἀδελφές μου εἶναι τελείως ἄθεοι.

Στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ, θεωρῶ τοὺς Ἑλληνοκυπρίους (καὶ ὄχι τοὺς Τουρκοκυπρίους) συστηματικοὺς κατεδαφιστὲς τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἀπὸ τὸ 1955. Πρὸς χάριν τους ὁ ἑλληνισμὸς τοῦ χώρου τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, μὲ ἀπανωτὰ πογκρὸμ στὴν Τουρκία, τὸ 1955, τὸ 1964, τὸ 1974, ἔχασε τὰ πάντα. Τὶ ἄλλο σκοπεύουν ἀκόμη τώρα νὰ καταστρέψουν; Καὶ ἔχουν τὸ θρᾶσος νὰ συνεχίζουν νὰ ἀπαιτοῦν.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 7 Νοεμβρίου 2014

97 χρόνια ἀπὸ τὴν μεγάλη μπολσεβικικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1917